Vaktiyle bir hükümdar, saraya gelen yolun üzerine kocaman bir taş koydurmuş, vezirleri ve memleketin ileri gelenlerini de saraya yemeğe davet etmiş, kendisi de pencereye oturmuştu. Bakalım neler olacaktı? Vezirler ve valiler, saray görevlileri birer birer geldiler. Hepsi yol üzerindeki kocaman taşın etrafından dolaşıp saraya girdiler. Hiç kimse bu taşı kenara çekeyim diye düşünmedi. Aksine pek çoğu hükümdarı yüksek sesle tenkid etti:
“Sultanımız bu kadar servete sahip, ama yol üzerindeki o kocaman taşı kaldırtmıyor, insanlara sıkıntı veriyor” gibi şeyler söylüyorlardı. Sonunda bir köylü çıkageldi. O akşam verilecek ziyafet için saraya meyve ve sebze getiriyordu. Yolun ortasındaki koca taşı görünce:
“Bu kaya, yoldan geçenlere sıkıntı verir, bunu kenara çekeyim de Allahü teâlânın kulları rahat etsin” dedi ve hemen sırtındaki küfeyi yere indirdi, iki eli ile kayaya sarıldı ve ıkına sıkına itmeye başladı. Sonunda kan ter içinde kaldı ama, kayayı da yolun kenarına çekti. Tam küfesini yeniden sırtına almak üzereydi ki, kayanın altında bir kesenin durduğunu gördü. Açtı. Kese altın doluydu. İçinde bir de not vardı:
“Altınlar, kayayı yoldan çeken kişiye aittir” diyordu. Bunu sarayın penceresinden seyreden hükümdar, köylüyü de akşamki yemeğe davet etti.
Yemekte bir konuşma yaparak dedi ki:
“Saraya gelen yol üzerine kocaman bir taş yerleştirdim ve ne olacak diye pencereden seyrettim. Herkes taşı oradan kaldırmak yerine, beni tenkid ederek saraya geldiler, ancak bu köylü, müslümanlara eziyet vermesin diye, hiçbir karşılık beklemeden taşı kenara çekti. Bunun için biraz sıkıntı da çekti, ama mükafatını da gördü. Hayırlı bir iş yapmak için mutlaka sultanın emrini mi beklemek lazım? Akıllı olan, ne zaman ve nasıl hizmet edeceğini bilir, bunun için emir beklemez”. Bunları söyledikten sonra o köylüyü vezir yaptı.
HUZUR PINARI - İslamiyet, İslam Dini, Ehl-i Sünnet İtikadı, İlmihal, Kitaplar...“Sultanımız bu kadar servete sahip, ama yol üzerindeki o kocaman taşı kaldırtmıyor, insanlara sıkıntı veriyor” gibi şeyler söylüyorlardı. Sonunda bir köylü çıkageldi. O akşam verilecek ziyafet için saraya meyve ve sebze getiriyordu. Yolun ortasındaki koca taşı görünce:
“Bu kaya, yoldan geçenlere sıkıntı verir, bunu kenara çekeyim de Allahü teâlânın kulları rahat etsin” dedi ve hemen sırtındaki küfeyi yere indirdi, iki eli ile kayaya sarıldı ve ıkına sıkına itmeye başladı. Sonunda kan ter içinde kaldı ama, kayayı da yolun kenarına çekti. Tam küfesini yeniden sırtına almak üzereydi ki, kayanın altında bir kesenin durduğunu gördü. Açtı. Kese altın doluydu. İçinde bir de not vardı:
“Altınlar, kayayı yoldan çeken kişiye aittir” diyordu. Bunu sarayın penceresinden seyreden hükümdar, köylüyü de akşamki yemeğe davet etti.
Yemekte bir konuşma yaparak dedi ki:
“Saraya gelen yol üzerine kocaman bir taş yerleştirdim ve ne olacak diye pencereden seyrettim. Herkes taşı oradan kaldırmak yerine, beni tenkid ederek saraya geldiler, ancak bu köylü, müslümanlara eziyet vermesin diye, hiçbir karşılık beklemeden taşı kenara çekti. Bunun için biraz sıkıntı da çekti, ama mükafatını da gördü. Hayırlı bir iş yapmak için mutlaka sultanın emrini mi beklemek lazım? Akıllı olan, ne zaman ve nasıl hizmet edeceğini bilir, bunun için emir beklemez”. Bunları söyledikten sonra o köylüyü vezir yaptı.
