Dünya hayatı bizleri kendisiyle aldatıyor, aldanıyoruz. Acıları uzaktan seyrediyoruz, atıp-tutuyoruz, ama o acı bize de bir gün kendini gösteriyor. Atıp-tuttuğumuz acı bizi de sınıyor. Dünya, her durumda insanı imtihan meydanına çekiyor.
“Bekara karı boşamak kolay” misali bir makamdaki, mevkideki, seviyedeki kişiyi yerden yere vuruyoruz, şöyle yapması, böyle yapması gerektiğini dillendiriyoruz, eleştiriyoruz. Ama bir gün dünya bizi imtihan meydanına çekiyor; o makama bizi de ulaştırıyor, eskiden yerden yere vurduğumuz, eleştirdiğimiz kişilerin yaptıklarının aynısını bizde yapıyoruz.
Onu, bunu eleştireceğimize, şunun, bunun hatasını, ayıbını araştıracağımıza ahlaki olarak kendimizi eleştirip, kendi hata ve ayıbımızı tespit etmeliyiz. Bu davranış temiz ve erdemli bir tavırdır.
Bizden istenen sorumluluğumuzun bilincine varmamızdır. Herkes kendine bakıp kendini aynada test etmelidir. Başkasının yükünü yüklenmeyeceğimize, amellerini sırtlanmayacağımıza göre kendimizi niçin olmadık yükün altında koyuyoruz.
Doğarken ve ölürken hissettiğimiz acıyı, ıstırabı en yakınlarımız olan anne-babamız bile anlamıyor ve yaşamıyor. Hal böyleyken, en yakınlarımız bile bizi anlamazken daha başkası ne bilsin! Ne anlasın!
Başımızı iki elimizin arasına koyup kavramamız gereken; biz kendimizle varız, kendimizle yokuz. Anne karnında tektik, kabirde tek, tek olarak hesap vereceğiz. Ne bir başkasının günahını ve sevabını yükleneceğiz ne de bir başkası bizim günahımızı ve sevabımızı yüklenecek.
Her ne olursa olsun birilerini eleştirdiğimiz zaman haklı olduğumuzu zannettiğimiz gibi haksızda olabiliriz bu ayrı bir tarafı, ama o eleştirdiğimiz kişilerin konumuna geldiğimizde “evliye karı boşamanın zor” olduğunu görürüz.
Şunu unutmamak gerekir, toplumumuz ahlaki erdemlilikler açısından sistemin dayatmasıyla tarumar olmuş durumdadır. Bu hepimizi etkilemiş ve hepimizi şemsiyesi altına almıştır. Dolayısıyla bir toplum ne ise o şekilde yönetilir.
Bir yönetimi eleştiren toplumlar, kendi ahlaki erdemsizliklerini eleştirmiş sayılırlar. O yönetime kendileri geçseler de değişen bir şey olmaz. Çünkü sistemin basmakalıp “ahlaki erdemsizlikler hastalığı” şifa bulmamıştır.
Sistem olduğu gibi yerinde durdukça değişen bir şey olmayacak, yönetime geçse de kendiside eleştirilmeye, yerden yere vurulmaya mahkûmdur. Bu böyle gelmiştir böyle gidecektir, sistem durdukça…
Böyle gelmiş ama böyle “gitmeyecek” diyenlere, selam ve dua…
Yazar : Harun Uçur
“Bekara karı boşamak kolay” misali bir makamdaki, mevkideki, seviyedeki kişiyi yerden yere vuruyoruz, şöyle yapması, böyle yapması gerektiğini dillendiriyoruz, eleştiriyoruz. Ama bir gün dünya bizi imtihan meydanına çekiyor; o makama bizi de ulaştırıyor, eskiden yerden yere vurduğumuz, eleştirdiğimiz kişilerin yaptıklarının aynısını bizde yapıyoruz.
Onu, bunu eleştireceğimize, şunun, bunun hatasını, ayıbını araştıracağımıza ahlaki olarak kendimizi eleştirip, kendi hata ve ayıbımızı tespit etmeliyiz. Bu davranış temiz ve erdemli bir tavırdır.
Bizden istenen sorumluluğumuzun bilincine varmamızdır. Herkes kendine bakıp kendini aynada test etmelidir. Başkasının yükünü yüklenmeyeceğimize, amellerini sırtlanmayacağımıza göre kendimizi niçin olmadık yükün altında koyuyoruz.
Doğarken ve ölürken hissettiğimiz acıyı, ıstırabı en yakınlarımız olan anne-babamız bile anlamıyor ve yaşamıyor. Hal böyleyken, en yakınlarımız bile bizi anlamazken daha başkası ne bilsin! Ne anlasın!
Başımızı iki elimizin arasına koyup kavramamız gereken; biz kendimizle varız, kendimizle yokuz. Anne karnında tektik, kabirde tek, tek olarak hesap vereceğiz. Ne bir başkasının günahını ve sevabını yükleneceğiz ne de bir başkası bizim günahımızı ve sevabımızı yüklenecek.
Her ne olursa olsun birilerini eleştirdiğimiz zaman haklı olduğumuzu zannettiğimiz gibi haksızda olabiliriz bu ayrı bir tarafı, ama o eleştirdiğimiz kişilerin konumuna geldiğimizde “evliye karı boşamanın zor” olduğunu görürüz.
Şunu unutmamak gerekir, toplumumuz ahlaki erdemlilikler açısından sistemin dayatmasıyla tarumar olmuş durumdadır. Bu hepimizi etkilemiş ve hepimizi şemsiyesi altına almıştır. Dolayısıyla bir toplum ne ise o şekilde yönetilir.
Bir yönetimi eleştiren toplumlar, kendi ahlaki erdemsizliklerini eleştirmiş sayılırlar. O yönetime kendileri geçseler de değişen bir şey olmaz. Çünkü sistemin basmakalıp “ahlaki erdemsizlikler hastalığı” şifa bulmamıştır.
Sistem olduğu gibi yerinde durdukça değişen bir şey olmayacak, yönetime geçse de kendiside eleştirilmeye, yerden yere vurulmaya mahkûmdur. Bu böyle gelmiştir böyle gidecektir, sistem durdukça…
Böyle gelmiş ama böyle “gitmeyecek” diyenlere, selam ve dua…
Yazar : Harun Uçur