ALLAH-u Zülcelal ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur: "İnsanlardan kimisi: "Ey Rabbimiz! Bize dünyada ver!" der. Onun için ahirette hiçbir nasip yoktur." (Bakara; 200)
ALLAH-u Zülcelal'e karşı daima kalbimizi, ruhumuzu, sırrımızı düzeltme gayreti içinde olmamız lazımdır.
Vahhab isminde bir zat şöyle demiştir: "Dünya akıllı olan kimselerin ganimetidir. Orada ne topladıklarını çok iyi bilirler. Dünya cahil olan kimselerinde gaflet yeridir, dünyadan ayrıldıktan sonra, yine dünyaya geri gelmek isterler ama geriye dönüş yoktur."
Ganimet; İslam ordusunun düşman ordusunu mağlup ettikten sonra, onların altınları, gümüşleri, hayvanları, silahları, kadınları her ne varsa topladıkları mallardır. İşte bunun için Vahhap öyle demiştir.
ALLAH-u Zülcelal hepimize akıl vermiştir. Hiç kimse: "Benim aklım yok!" diyemez. Yalnız bu aklı daima bir alet gibi kullanmak lazımdır. Nefis ve isteklerinin bu aklı sarhoş edip, etkisiz hale getirmesine meydan vermemek lazımdır. Onun için bize verilen bu aklı kullandığımız takdirde: "Dünya akıllı kimselerin ganimet yeridir." sözüne muhatap olduğumuz gibi: "Dünya cahil olan kimselerinde gaflet yeridir, dünyadan ayrıldıktan sonra yine dünyaya geri gelmek isterler ama geriye dönüş yoktur." sözüne de muhatap olmayız.
Merhamet edelim ki, bize de merhamet edilsin
Katade (radıyALLAHu anh) şöyle anlatmıştır: "Semavi kitaplardan birinde şöyle yazıldığı bize söylendi: "Ey Ademoğulları! Siz nasıl rahmederseniz (merhamet), ALLAH tarafından da öyle rahmedilirsiniz. Siz ALLAH-u Zülcelal'in kullarına rahmetmeden, nasıl ALLAH'ın merhametini umut ediyorsunuz? Bundan hiç haya etmiyor musunuz?"
Demek ki, ALLAH-u Zülcelal'in rahmetini, merhametini umut edebilmek için, O'nun kullarına karşı merhametli olmamız lazımdır.
Şakik-i Zaid (ks) de şöyle demiştir: "Sen bir kimseyi kötülükle zikrettiğin zaman, yani; filan kimse çok kötü bir kişidir, şöyle hataları var, diyerek ona merhamet göstermediğin zaman, senin halin onunkinden daha kötüdür."
Bir kimsenin hatalarını söylediğimiz zaman, onun bu haline üzülmemiz, sanki cehenneme girmiş gibi, onun için istiğfarda bulunmamız lazımdır. Onun bu hatalarını söyleyerek ona karşı kibir ve ucubta bulunmak çok yanlıştır.
Peki niçin böyledir? Çünkü o kişi zaten hata ve günahların içine dalarak cehennem ateşine doğru gitmektedir. Bizim yapmamız gereken; mü'min kardeşlerimiz bir hata ya da bir günaha düştüklerinde, sanki bu dünyada bir ateşin içine düşmüş gibi üzülüp onun o ateşten kurtulması ve kurtuluşa çıkması için elimizden geldiği kadar ona yardımcı olmaktır.
Yine Şakik-i Zaid şöyle demiştir: "Bir kimse, ALLAH-u Zülcelal'in salih kullarından, Evliyalarından bahsettiği zaman, onun kalbine, ruhuna ibadetin tatlılığı yerleşmez ise o kimse kötü kişilerdendir."
Demek ki insan ALLAH-u Zülcelal'in Evliyalarından bahsettiği zaman, bu sözden gelen rahmet, feyz, nisbet neticesinde ibadetin tatlılığı o kimsenin kalbine, ruhuna yerleşecektir. Yerleşmediği zaman, sanki onlara inanmıyormuş gibi bir durum meydana çıkar ki, o zikretmekden herhangi bir feyz, nisbet gelmez. Ve ondan bir menfaat elde edilemez.
Hepimiz bunu tecrübe etmişizdir. Hakikaten de insan ALLAH-u Zülcelal'in Evliyalarından bahsettiği zaman, sanki bütün dünya insanın olsa, yine de o Evliyalardan bahsetmek daha lezzetlidir. İnsan o kadar huzur bulur.
ALLAH-u Zülcelal'e karşı daima kalbimizi, ruhumuzu, sırrımızı düzeltme gayreti içinde olmamız lazımdır.
Vahhab isminde bir zat şöyle demiştir: "Dünya akıllı olan kimselerin ganimetidir. Orada ne topladıklarını çok iyi bilirler. Dünya cahil olan kimselerinde gaflet yeridir, dünyadan ayrıldıktan sonra, yine dünyaya geri gelmek isterler ama geriye dönüş yoktur."
Ganimet; İslam ordusunun düşman ordusunu mağlup ettikten sonra, onların altınları, gümüşleri, hayvanları, silahları, kadınları her ne varsa topladıkları mallardır. İşte bunun için Vahhap öyle demiştir.
ALLAH-u Zülcelal hepimize akıl vermiştir. Hiç kimse: "Benim aklım yok!" diyemez. Yalnız bu aklı daima bir alet gibi kullanmak lazımdır. Nefis ve isteklerinin bu aklı sarhoş edip, etkisiz hale getirmesine meydan vermemek lazımdır. Onun için bize verilen bu aklı kullandığımız takdirde: "Dünya akıllı kimselerin ganimet yeridir." sözüne muhatap olduğumuz gibi: "Dünya cahil olan kimselerinde gaflet yeridir, dünyadan ayrıldıktan sonra yine dünyaya geri gelmek isterler ama geriye dönüş yoktur." sözüne de muhatap olmayız.
Merhamet edelim ki, bize de merhamet edilsin
Katade (radıyALLAHu anh) şöyle anlatmıştır: "Semavi kitaplardan birinde şöyle yazıldığı bize söylendi: "Ey Ademoğulları! Siz nasıl rahmederseniz (merhamet), ALLAH tarafından da öyle rahmedilirsiniz. Siz ALLAH-u Zülcelal'in kullarına rahmetmeden, nasıl ALLAH'ın merhametini umut ediyorsunuz? Bundan hiç haya etmiyor musunuz?"
Demek ki, ALLAH-u Zülcelal'in rahmetini, merhametini umut edebilmek için, O'nun kullarına karşı merhametli olmamız lazımdır.
Şakik-i Zaid (ks) de şöyle demiştir: "Sen bir kimseyi kötülükle zikrettiğin zaman, yani; filan kimse çok kötü bir kişidir, şöyle hataları var, diyerek ona merhamet göstermediğin zaman, senin halin onunkinden daha kötüdür."
Bir kimsenin hatalarını söylediğimiz zaman, onun bu haline üzülmemiz, sanki cehenneme girmiş gibi, onun için istiğfarda bulunmamız lazımdır. Onun bu hatalarını söyleyerek ona karşı kibir ve ucubta bulunmak çok yanlıştır.
Peki niçin böyledir? Çünkü o kişi zaten hata ve günahların içine dalarak cehennem ateşine doğru gitmektedir. Bizim yapmamız gereken; mü'min kardeşlerimiz bir hata ya da bir günaha düştüklerinde, sanki bu dünyada bir ateşin içine düşmüş gibi üzülüp onun o ateşten kurtulması ve kurtuluşa çıkması için elimizden geldiği kadar ona yardımcı olmaktır.
Yine Şakik-i Zaid şöyle demiştir: "Bir kimse, ALLAH-u Zülcelal'in salih kullarından, Evliyalarından bahsettiği zaman, onun kalbine, ruhuna ibadetin tatlılığı yerleşmez ise o kimse kötü kişilerdendir."
Demek ki insan ALLAH-u Zülcelal'in Evliyalarından bahsettiği zaman, bu sözden gelen rahmet, feyz, nisbet neticesinde ibadetin tatlılığı o kimsenin kalbine, ruhuna yerleşecektir. Yerleşmediği zaman, sanki onlara inanmıyormuş gibi bir durum meydana çıkar ki, o zikretmekden herhangi bir feyz, nisbet gelmez. Ve ondan bir menfaat elde edilemez.
Hepimiz bunu tecrübe etmişizdir. Hakikaten de insan ALLAH-u Zülcelal'in Evliyalarından bahsettiği zaman, sanki bütün dünya insanın olsa, yine de o Evliyalardan bahsetmek daha lezzetlidir. İnsan o kadar huzur bulur.