Âhenk
Pencerem, karşı evin tahtapoşuna bakıyor… Karşı evin üst katında, çamaşır asmaya mahsus bir tahtapoş… Tahtapoşta, düz ve çapraz bir takım teller… Umumiyetle bu tellerde gördüğüm, gizlice konulup çabucak kaldırılan yorgun ve münzevi bir gömlek, öksüz ve mahzun bir çocuk fanilasından sonra, rüzgarın daimi ürpertileri ve bir çift kuştur… Evet, yalnız bir çift kuş… Bu bir çift kuş, karşı evin ürpertili tellerinde, bir vatan sıcaklığı içinde üslenmiştir…
Alemde ahengi, bu bir çift kuşta resimlendiği kadar hiçbir mahlukta teşahhus etmiş görmedim…
Kuşlar telin üstünde dururken, o küçük, o zarafet harikası kafalarının namütenahi ince ve girift oynayışı… Birbirini arayan, sonra başka istikametlere dönen, kendi tüylerini didikleyen, oynayan, boyuna oynayan gagalar….
Fakat işin büyük harikası, bu kuşların uçmasında… Vücutlarının her noktası birbirine uygun, sahneye bir hamlede atılan hiçbir raks san’atkarı çift, bu kuşların kanatlarını bir anda yayışı ve bir anda telden süzülüşündeki beraberlik ahengine ulaşamaz… Ve o süzülüşler, havada o aşağı ve yukarı o iniş ve çıkışlar; örneklerini bir zamanlar tanıdığımız eski yazı ressamlarından belki hiç birinin çizemeyeceği o harikulade yumuşak kavisler! Ve bütün bu arada, anlatılmaz, çerçevelenmez, kalıba sığdırılmaz bir hareket kafiye ve ahengi…
Bu bir çift kuşun birbirini takip edişindeki eşitlik san’atkarlığını, aynadan bir duvar önünde dörtnala koşan bir süvariye nisbetle onun aynadaki hayali bile gösteremezdi…
Bu bir çift kuş, havalarda kainattaki ezeli ve ebedi vahdet ve nizam senfonisinden ılık ve içli bir flüt sesini örgüleştirirken, düşündüm ki, insanlardan çoğunun unuttuğunu, hayvanlar hatırlamaktadır ve hatırlamakta devam edecektir…
***
Mümkün olsa da, gözlerimi havadan hiç indirmesem… Hep aynı evin tahtapoşuna mıhlasam… Asla sokaklara ve meydanlara düşürmesem… İçlerinden dışlarına ve dışlarından içlerine doğru ahenk ve birlik sırrını yüzde yüz kaybetmiş insan kakofonisine kaptırmasam… Ve hep düşünsem, hep tekrarlasam:
-İnsanlardan çoğunun unuttuğunu, hayvanlar hatırlamaktadır ve hatırlamakta devam edecektir…
8 Mart 1946
N.F.Kısakürek