AĞLAMA ÇOCUK…
Ağlama çocuk, gözyaşını sürgünlere at
Barut kokusuna inat, karanlıklara inat
Meyve vermeden tomurcukken yanmışsın
Su diye ekmek diye acılara kanmışsın
Doğduğun topraklarda büyüyemedin
Sakat kaldın; göremedin, yürüyemedin
Oynayacağın tüm parklar tutuklanmış
Masmavi geleceğin karalara bulanmış
Gözlerin gülücüğün ne olduğunu bilmemiş
Sabır… Henüz cennete biletin kesilmemiş
Dünya sana kör, dünya sana yabancı
Ama görecekler kim gidici kim hancı
Öldürme çocukluğunu bu çile bitecek
Gagalarında taş gökten ebabiller inecek
Acıtacak Senin canını acıtanı üzülme
Minicik taşlar dur diyecek bu zulme
Yama tutmaz soluk bir hayata düşmüşsün
Allah’tan başka herkese küsmüşsün
Ağlama ıslak yanaklı lalem ağlama
Umudunun boğazına yağlı ilmik bağlama
Sahipsiz değil ki minicik bedeninin
Elbet Okşanır bir gün seninde tenin
Biliyorum sırtındaki ağır bir yüktür
Geceler aydınlığa gebe, Allah büyüktür…
Mehmet Orhan durdu
