Ağla Aşura Ağla!
Şurası olmayan toplumların aşuresinden bahsederken, Muharrem ayının 10. günü olan olaylarda ki hikmetleri anlamadan ağla, Aşura ağla, Seni tatlı bayramı yapanlara, seni kullanan siyasi getirimlere ağla!
Aşure aş oldu, acı yerine.
Aşure iman oldu, amel yerine.
Aşure zillete boyun eğmenin tadı oldu.
Aşure, Zillete başkaldırı yerine, zilleti vatan edinme mi oldu?
Aşure mazluma sadaka oldu.
Aşure ölüme ağıt oldu, ninni oldu, kırbaç oldu.
Ne ağıt, ne acı bizi iman kıldı. Ne iman bizi, acı…
Sadece tarihten bir kesit değildi, ama hep tarihten bir sayfa oldu. Öldü, mazlumlar şehit oldu
ama mazlumlara inat, zalimler hep var oldu.
Hak adına haksızlık yapanlar var,
İslam adına İslamsızlık yapanlar var.
Demokrasi adına, katledenler gibi…
Laiklik adına, faşistlik gibi…
Komünistlik adına katliamlar gibi…
Zulümlerini adalet adına yapanların kanlarıyla boğulurken dünya, Hüseyni kıyamı anlamaya ne kadar ihtiyacımız var.
Hala İmanlar var, adı İslam olmayan.
Adı İslam olanlar var, hala kendileri Müslüman olmayan…
Hala mazlumlar var her yerde, gönüllerin de ki, zalimleri kutsayan…
Nefislerin istediği dünyalıklarını kutsayan…
Ağıt yakan yıkılmış yuvalar var…
Yavrusuyla, anası bir kucak, evleri başlarına yıkılanlar var.
Diri diri yakılanlar, diri diri evleri başlarına yıkılıp, mezarı evleri olanlar var.
Yezidi seyredenler gibi, seyreden, imanı yezitle bütünleşenler var. Hasan (iyi insan) olmayan hasanlar,
Hüseyin olmayan Hüseyinler var.
Yezidin imanına eş! Ne hasandır, ne hüseynidir, Kur’an’ının hükmüne ve Müslümanlara çirkefçe saldıran…
Sevgisiz kılınan amellerle, ağlama mazlumlara.
Sen ağla, seni zalim kılan mazlumluk duygularına.
Sen ağla Hüseyni bir imandan yoksunluğuna.
Severken yoksunsan sevgilinin sevgisinden, nasıl bir zalim olduğuna ağla..Çatlarsa ar damarın,gelirse yüzüne ar…
Gelirse kalbine zamanları aşan hakperest kıyam, neresinde durduğuna ağla.
Kalksam ve dirilsem, imanımla yücelsem ey Şehit Hüseyin de… İnan ve imanla kıyama kalk!
Severken ifratı ve terfidi kaldır öyle sev!
İmanı layık olanı sev! Sev Hüseyni Şahadeti!
Sev çocukça masumiyeti, sev kadınca şefkati, Ama susuz kalsan da, terk etme sevgiliyi. Terk etme sevgiliyi. Terk ettilerse, hüseyni imana sevgiyi, boşuna ağlama. İmana değil de şahadete acınır da ağlarsın.
Neden Hüseyni bir şahadete uzaksın,Ona ağla.Hüseynin şahadetine üzülme. Hüseyni şahadete uzak imanına ağla! Tağuta kul yapına ağla! Hüseyni kıyamın olmadığına ağla. Hüseyni ölümü yaşatan imana hayran kalarak ağla!
Ey Ehli Beyt’i sevenler, Ehli Beyt’te olmayan imanınıza ağlayın! Yoksa yezide sövmek, Hüseyin’e acımak adına ağlama. İşte ağlanacak haldir bu!
Her yer Aşura, her yer Kerbela! Aşura, olayları, aşure ise yemeğini, tatlısını hatırlatıyor.
Ağlamalar Hüseyni rahmeti ümmetin önündeki öğreticiliğine engel oluyor, drama halinde anmaya ve masallaştırmaya yarıyor. İmani güzellikleri yok ediyor.
Kan damlar ağıtlara, aşuralarda. Kan, izzet ve şerefini dik duruşun, boyun eğmeyişin, hakkı haykırışın cesaretle canları can uğruna vermeyi cana minnet saymanın azizliğinde, dünyanın yalancılığından, ebedi güzelliklerine yolculuğundaki, kırmızı gül güzelliğinde ki ifadesidir.
Kıyamlar kıyam değildi, isyandı, hüseyni duruştan yoksun. İmanlar iman değildi.
Ey Şehit sen de Ağla ve dua et,Rabbin katında bizlere…
