Affedilmekten ümitli olmalıdır
Hasan-ı Basri hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" Şem’un adlı mecusi bir komşusu vardı. Onun Müslüman olması için Allahü teâlâya geceleri niyaz ederek ağlayıp yalvarırdı. Komşusu hastalanınca onun ziyaretine gider ve;
-Ey Şem’un! Şu kadar müddetten beri ömür sürüp, rızkın için çalışıp didindin. Uzun yıllar ateşe taptın, gece gündüz yaratıcı sanarak ateşe secde eyledin. Fakat ateş seni kurtaramaz, gel tövbe ederek “La ilahe illallah Muhammedün Resulullah” de! Böylece Cennete gidesin buyurur.
Mecusi bazı bahaneler ileri sürerek iman etmek istemez. Bunun üzerine Hasan-ı Basri hazretleri;
-Senin söylediklerin teferruattır, asıl olan imandır. İmanla şereflenenler, Cehennem ateşine girseler bile sonunda kurtulurlar. Ama inkâr edenler, sonsuz olarak azab çekerler. Eğer diğer ateşe tapanlar gibi acıklı bir azaba uğramak istemiyorsan, gel ikimiz elbiselerimizi çıkarıp yanan fırına girelim. Bakalım hangimizin bedenini ateşin alevleri yakmayacak buyurarak orada yanan bir ateşin içine kollarını sıvayıp sokar. Sonra da;
-Ey Şem’un! Ateş dünya ve ahiret mahlukudur ve Hakk’ın emriyle yakar. Allah’ın emriyle ateşin mizacı su gibi, suyun mizacı ateş gibi olur buyurarak kor halindeki ateşten kollarını çeker. Fakat ellerinde en ufak bir yanma alameti görülmez. Bu hâl karşısında gönlü yumuşayan mecusi, İslama meyleder ve;
-Efendim, bütün sözleriniz ve davranışlarınız güzel de, bu kadar telef edilmiş ömürden ve işlediğim kötülüklerden sonra, ben affa ve merhamete layık olur muyum, Kelime-i tevhidi söyleyerek Cennete girebilir miyim, o nimetlere nail olabilir miyim? der.
Hasan-ı Basri hazretleri;
-Evet buyurur. Mecusi;
-Efendim, eğer bana bir ahitname yazıp kefil olursanız, imana gelirim. Yoksa korkarım der. Hasan-ı Basri hazretleri de gereken teminatı vererek onun Kelime-i tevhid söyleyerek iman etmesine vesile olur. İmanla şereflenen Şem’un daha sonra vefat eder ve defnedilir.
Hasan-ı Basri hazretleri "rahmetullahi aleyh" evine döndüğünde kendi kendine;
“Ey Hasan! Sen gayba hükmederek acaip sözler söyledin” der. Bu düşünceyle uyuyakalır. Rüyasında Şem’unu, başında kıymetli Cennet taşlarıyla süslenmiş bir tac, beline altın bir kemer kuşanmış bir halde Cennet’e doğru gittiğini görür. Şem’un Hasan-ı Basri hazretlerine yönelerek;
-Allahü teâlânın lütfu, ihsanı çok büyükmüş. Merhametinden bir damla içmekle benim gibi binlerce asiler rahmetine gark olurmuş. Allah’ın yardımıyla bu asinin günahları da iyiliğe çevrildi ve Cennet bize de nasip kılındı der ve; senin yazdığın o kağıda ihtiyaç kalmadı. İşte kağıdın deyip Hasan-ı Basri hazretlerinin eline verir. Hasan-ı Basri hazretleri, uyandığında o kağıdı elinde bulur.
Hasan-ı Basri hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" Şem’un adlı mecusi bir komşusu vardı. Onun Müslüman olması için Allahü teâlâya geceleri niyaz ederek ağlayıp yalvarırdı. Komşusu hastalanınca onun ziyaretine gider ve;
-Ey Şem’un! Şu kadar müddetten beri ömür sürüp, rızkın için çalışıp didindin. Uzun yıllar ateşe taptın, gece gündüz yaratıcı sanarak ateşe secde eyledin. Fakat ateş seni kurtaramaz, gel tövbe ederek “La ilahe illallah Muhammedün Resulullah” de! Böylece Cennete gidesin buyurur.
Mecusi bazı bahaneler ileri sürerek iman etmek istemez. Bunun üzerine Hasan-ı Basri hazretleri;
-Senin söylediklerin teferruattır, asıl olan imandır. İmanla şereflenenler, Cehennem ateşine girseler bile sonunda kurtulurlar. Ama inkâr edenler, sonsuz olarak azab çekerler. Eğer diğer ateşe tapanlar gibi acıklı bir azaba uğramak istemiyorsan, gel ikimiz elbiselerimizi çıkarıp yanan fırına girelim. Bakalım hangimizin bedenini ateşin alevleri yakmayacak buyurarak orada yanan bir ateşin içine kollarını sıvayıp sokar. Sonra da;
-Ey Şem’un! Ateş dünya ve ahiret mahlukudur ve Hakk’ın emriyle yakar. Allah’ın emriyle ateşin mizacı su gibi, suyun mizacı ateş gibi olur buyurarak kor halindeki ateşten kollarını çeker. Fakat ellerinde en ufak bir yanma alameti görülmez. Bu hâl karşısında gönlü yumuşayan mecusi, İslama meyleder ve;
-Efendim, bütün sözleriniz ve davranışlarınız güzel de, bu kadar telef edilmiş ömürden ve işlediğim kötülüklerden sonra, ben affa ve merhamete layık olur muyum, Kelime-i tevhidi söyleyerek Cennete girebilir miyim, o nimetlere nail olabilir miyim? der.
Hasan-ı Basri hazretleri;
-Evet buyurur. Mecusi;
-Efendim, eğer bana bir ahitname yazıp kefil olursanız, imana gelirim. Yoksa korkarım der. Hasan-ı Basri hazretleri de gereken teminatı vererek onun Kelime-i tevhid söyleyerek iman etmesine vesile olur. İmanla şereflenen Şem’un daha sonra vefat eder ve defnedilir.
Hasan-ı Basri hazretleri "rahmetullahi aleyh" evine döndüğünde kendi kendine;
“Ey Hasan! Sen gayba hükmederek acaip sözler söyledin” der. Bu düşünceyle uyuyakalır. Rüyasında Şem’unu, başında kıymetli Cennet taşlarıyla süslenmiş bir tac, beline altın bir kemer kuşanmış bir halde Cennet’e doğru gittiğini görür. Şem’un Hasan-ı Basri hazretlerine yönelerek;
-Allahü teâlânın lütfu, ihsanı çok büyükmüş. Merhametinden bir damla içmekle benim gibi binlerce asiler rahmetine gark olurmuş. Allah’ın yardımıyla bu asinin günahları da iyiliğe çevrildi ve Cennet bize de nasip kılındı der ve; senin yazdığın o kağıda ihtiyaç kalmadı. İşte kağıdın deyip Hasan-ı Basri hazretlerinin eline verir. Hasan-ı Basri hazretleri, uyandığında o kağıdı elinde bulur.