Kehf-49: Kitap ortaya konur. Suçluları, kitabın içindekilerden korkuya kapılmış görürsün. ‘Eyvah bize! Bu nasıl bir kitaptır ki küçük, büyük hiçbir şey bırakmadan hepsini sayıp dökmüş’ derler. Onlar bütün yaptıklarını karşılarında bulurlar. Senin Rabbin, hiç kimseye zulmetmez.
"Öleceksin!" O hep başkalarına yakıştırdığımız, hep bizden ırak(!) ama en kaçınılmaz, en gerçek, en vurucu mesaj!
Ölecek yaşlardayız hepimiz! Yarın yok belki, ya da 1 dakika sonrası..
O zaman:
Neden bu gaflet? Bu gurur, bu kibir?
Bu, Rabbi hiçe saymalar? Nefse tapmalar, tanrıcılık oynamalar?
Neden bu zulüm? Asıp-kesmeler? Hep nefsi kayırmalar?
Neden bu zevk düşkünlüğü? Dünyalık biriktirmeler? Bu uğraş, bu koşuşturmalar?
Bak, dün ölenler toprak oldu!
Götüreceğin, altı-üstü bir kefen!
Öleceksin yahu!
Kapanacak perde, belki yarın..
Ve bir bir önüne atılacak yaptıkların!
)