Selamun Aleyküm,
“Mankurt”, Kırgız yazar Cengiz Aytmatov’un Türkiye Türkçesine, “Gün Olur Asra Bedel” adıyla çevrilen romanındaki “Nayman Ana” efsanesinde geçer.
Milattan sonra 200’lü yıllarda Orta Asya’dan Kuzey’e doğru göç eden Juan Juanlar, Kırgızların hem komşusu ve hem de can düşmanıdırlar. Son derece gaddar ve acımasız olan Juan Juanlar, her fırsatta Kırgız kabile ve oymaklara saldırır, yakıp yıkarlar.
Ancak Juan Juanların esir aldıkları genç Kırgız savaşçılarını köle yapmak için mankurtlaştırma yöntemi vardır ki, Cengiz Aytmatov inanılmaz bir akıcılıkla anlatır.
Juan Juanlar, esirin başını kazır, saç tellerini tek tek kökünden çıkarırlarken, bir kasap da orada bir deve keserek derisini yüzer.
Sonra taze deve derisini, esirin kan içinde olan kazınmış başına sımsıkı sararlar.
Daha sonra, tutsakların boynuna, başlarını yere sürtmesin diye bir kütük ya da tahta kalıp bağlar, yürek parçalayan çığlıkları duyulmasın diye uzak ıssız bir yere götürürler, elleri ayakları bağlı kızgın güneşin altında bırakırlar.
Deri kuruyup büzüldükçe, başı saran hayvan derisi mengene gibi başı sıkıştırır.
Acılar içinde kıvranan Kırgız esirlerin her beşinden ancak bir veya ikisi sağ kalır.
Sağ kalanlar ise hafızalarını, kimliklerini kaybederler.
Juan Juanlar, belleğini yitiren tutsağı alır, yiyecek içecek verirler.
Bir süre sonra gücünü toparlayan tutsak, artık bir mankurt haline gelir.
Bir mankurt, kim olduğunu, hangi soydan, hangi kabileden geldiğini, anasını, babasını, çocukluğunu artık bilmez. İnsan olduğunun bile farkında değildir.
Bilinci, benliği olmadığı için, efendisine büyük avantaj sağlar. Ağzı var dili yok, itaatli bir hayvandan farksız, kaçmayı düşünmeyen, bu yüzden de hiç tehlike arzetmeyen bir köledir.
Köle sahibi için en büyük tehlike, kölenin başkaldırması ya da kaçmasıdır. Ama mankurt isyanı ve itaatsizliği düşünemeyen tek varlıkdır.
Efendisine köpek gibi sadık, onun sözünden asla çıkmayan, başkalarını dinlemeyen, karnını doyurmaktan başka birşey düşünmeyen bir yaratık…
En pis, en güç işleri, büyük sabır isteyen çekilmez işleri gık demeden yaparlar.
Açlıktan ölmemesi için yiyecek, donmaması için eski-püskü giyecek verdiniz mi, başka bir şey istemezler.
Ve efendisinin emriyle, kendisinden aslına dönmelerini isteyen öz annelerini bile öldürecek kadar, kimliğinden ve kişiliğinden uzaklaşır hale gelirler.
Günümüzde de mankurtlaştırma daha ziyade psikolojik telkin metodu kullanılarak yapılmaktadır... Bu suretle ABD-İngiltere-İsrail şer ittifakına karşı İslam dünyasında hızla artan tepki ve protestoların azaltılması ve etkisizleştirilmesi amaçlanmaktadır...
Allah'a emanet olun...
“Mankurt”, Kırgız yazar Cengiz Aytmatov’un Türkiye Türkçesine, “Gün Olur Asra Bedel” adıyla çevrilen romanındaki “Nayman Ana” efsanesinde geçer.
Milattan sonra 200’lü yıllarda Orta Asya’dan Kuzey’e doğru göç eden Juan Juanlar, Kırgızların hem komşusu ve hem de can düşmanıdırlar. Son derece gaddar ve acımasız olan Juan Juanlar, her fırsatta Kırgız kabile ve oymaklara saldırır, yakıp yıkarlar.
Ancak Juan Juanların esir aldıkları genç Kırgız savaşçılarını köle yapmak için mankurtlaştırma yöntemi vardır ki, Cengiz Aytmatov inanılmaz bir akıcılıkla anlatır.
Juan Juanlar, esirin başını kazır, saç tellerini tek tek kökünden çıkarırlarken, bir kasap da orada bir deve keserek derisini yüzer.
Sonra taze deve derisini, esirin kan içinde olan kazınmış başına sımsıkı sararlar.
Daha sonra, tutsakların boynuna, başlarını yere sürtmesin diye bir kütük ya da tahta kalıp bağlar, yürek parçalayan çığlıkları duyulmasın diye uzak ıssız bir yere götürürler, elleri ayakları bağlı kızgın güneşin altında bırakırlar.
Deri kuruyup büzüldükçe, başı saran hayvan derisi mengene gibi başı sıkıştırır.
Acılar içinde kıvranan Kırgız esirlerin her beşinden ancak bir veya ikisi sağ kalır.
Sağ kalanlar ise hafızalarını, kimliklerini kaybederler.
Juan Juanlar, belleğini yitiren tutsağı alır, yiyecek içecek verirler.
Bir süre sonra gücünü toparlayan tutsak, artık bir mankurt haline gelir.
Bir mankurt, kim olduğunu, hangi soydan, hangi kabileden geldiğini, anasını, babasını, çocukluğunu artık bilmez. İnsan olduğunun bile farkında değildir.
Bilinci, benliği olmadığı için, efendisine büyük avantaj sağlar. Ağzı var dili yok, itaatli bir hayvandan farksız, kaçmayı düşünmeyen, bu yüzden de hiç tehlike arzetmeyen bir köledir.
Köle sahibi için en büyük tehlike, kölenin başkaldırması ya da kaçmasıdır. Ama mankurt isyanı ve itaatsizliği düşünemeyen tek varlıkdır.
Efendisine köpek gibi sadık, onun sözünden asla çıkmayan, başkalarını dinlemeyen, karnını doyurmaktan başka birşey düşünmeyen bir yaratık…
En pis, en güç işleri, büyük sabır isteyen çekilmez işleri gık demeden yaparlar.
Açlıktan ölmemesi için yiyecek, donmaması için eski-püskü giyecek verdiniz mi, başka bir şey istemezler.
Ve efendisinin emriyle, kendisinden aslına dönmelerini isteyen öz annelerini bile öldürecek kadar, kimliğinden ve kişiliğinden uzaklaşır hale gelirler.
Günümüzde de mankurtlaştırma daha ziyade psikolojik telkin metodu kullanılarak yapılmaktadır... Bu suretle ABD-İngiltere-İsrail şer ittifakına karşı İslam dünyasında hızla artan tepki ve protestoların azaltılması ve etkisizleştirilmesi amaçlanmaktadır...
Allah'a emanet olun...