Allah (cc) Kur'ân-ı Kerim’de “kendi zatından” bahsederken “birinci tekil şahıs” (ben) zamirini kullanır
وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ
“(Habibim, ya Muhammed!) Kullarım sana benden sorarsa, şüphe yok ki ben (onlara) pek yakınım bana dua ettiği zaman dua edenin duasına cevap veririm öyleyse onlarda benim için (davetime) icabet etsinler ve bana iman etsinler; ta ki hak yolu bulsunlar.” (Bakara, 186)
Bu ayette “ اِ نيِّ ” (şüphesiz ben) deki “ى” (ben) harfi birinci tekil şahsı gösterir.
Allah (cc) Kur'ân-ı Kerim’de kendi zatından bahsederken konunun gelişine, meselenin anlatılışına göre bazen de “birinci çoğul şahıs” (biz) zamirini kullanır
Cenab-ı Hakk’ın kendisiyle ilgili olarak bazen “biz” ifadesini kullanması, O’nun azamet ve şanının yüceliğine işaret eder.
Mesela;
وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَى وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ
“O vakit meleklere: ‘Âdeme secde edin!’ demiştik; (cinlerden) olan İblis hariç, hemen secde ettiler.” (Bakara, 34)
Bu ayette “ وَ اِذْ قُلْناَ ” daki ululuğu ifade eden (ناَ ) (biz) Allah’ın (cc) yücelik, azamet ve saygınlığını gösterir. Hemen hemen bütün dillerde saygı ve yücelik bildirmek için bu tür ifade biçimine başvurulmaktadır. Saygın bir muhatapla konuşurken “sen” yerine “siz” ifadesi kullanılması mevzunun akla yakınlaştırılması için bir misal olarak gösterilebilir.
Allah (cc) Peygamber’le konuşmasında yani vahiyde vasıta kullanır. Vahyi peygambere ulaştıran Cebrail’dir (as), vahyin kaynağı ise bizzat Allah’tır (cc). Bu tarz ayetlerde de yine “ben” yerine “biz” ifadesini kullanmıştır.
Mesela;
إِنَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَا أَرَاكَ اللَّهُ وَلَا تَكُنْ لِلْخَائِنِينَ خَصِيمًا
“(Habibim, ya Muhammed!) şüphesiz ki biz, bu Kitabı sana hak ile indirdik ki, insanlar arasında Allah’ın sana gösterdiği şekilde hüküm veresin!..” (Nisa, 105)
Bu ayette " ناَ " (biz) zamiri çoğuldur, vahiyde vasıtanın bulunduğuna işaret eder. Devamında ki “ بِماَ اَ راَكَ اللَّهُ ” (Allah’ın sana gösterdiği şekilde) cümlesinde ki اللَّهَ (Allah) kelimesi ise tekil olup vahyin kaynağının yalnız Allah (cc) olduğuna ve ortağının bulunmadığına işarettir. Allah (cc) icat ve yaratma fiilini bizzat ve yalnız kendisi yapar.
وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ
“(Habibim, ya Muhammed!) Kullarım sana benden sorarsa, şüphe yok ki ben (onlara) pek yakınım bana dua ettiği zaman dua edenin duasına cevap veririm öyleyse onlarda benim için (davetime) icabet etsinler ve bana iman etsinler; ta ki hak yolu bulsunlar.” (Bakara, 186)
Bu ayette “ اِ نيِّ ” (şüphesiz ben) deki “ى” (ben) harfi birinci tekil şahsı gösterir.
Allah (cc) Kur'ân-ı Kerim’de kendi zatından bahsederken konunun gelişine, meselenin anlatılışına göre bazen de “birinci çoğul şahıs” (biz) zamirini kullanır
Cenab-ı Hakk’ın kendisiyle ilgili olarak bazen “biz” ifadesini kullanması, O’nun azamet ve şanının yüceliğine işaret eder.
Mesela;
وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَى وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ
“O vakit meleklere: ‘Âdeme secde edin!’ demiştik; (cinlerden) olan İblis hariç, hemen secde ettiler.” (Bakara, 34)
Bu ayette “ وَ اِذْ قُلْناَ ” daki ululuğu ifade eden (ناَ ) (biz) Allah’ın (cc) yücelik, azamet ve saygınlığını gösterir. Hemen hemen bütün dillerde saygı ve yücelik bildirmek için bu tür ifade biçimine başvurulmaktadır. Saygın bir muhatapla konuşurken “sen” yerine “siz” ifadesi kullanılması mevzunun akla yakınlaştırılması için bir misal olarak gösterilebilir.
Allah (cc) Peygamber’le konuşmasında yani vahiyde vasıta kullanır. Vahyi peygambere ulaştıran Cebrail’dir (as), vahyin kaynağı ise bizzat Allah’tır (cc). Bu tarz ayetlerde de yine “ben” yerine “biz” ifadesini kullanmıştır.
Mesela;
إِنَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَا أَرَاكَ اللَّهُ وَلَا تَكُنْ لِلْخَائِنِينَ خَصِيمًا
“(Habibim, ya Muhammed!) şüphesiz ki biz, bu Kitabı sana hak ile indirdik ki, insanlar arasında Allah’ın sana gösterdiği şekilde hüküm veresin!..” (Nisa, 105)
Bu ayette " ناَ " (biz) zamiri çoğuldur, vahiyde vasıtanın bulunduğuna işaret eder. Devamında ki “ بِماَ اَ راَكَ اللَّهُ ” (Allah’ın sana gösterdiği şekilde) cümlesinde ki اللَّهَ (Allah) kelimesi ise tekil olup vahyin kaynağının yalnız Allah (cc) olduğuna ve ortağının bulunmadığına işarettir. Allah (cc) icat ve yaratma fiilini bizzat ve yalnız kendisi yapar.
