Selamun Aleykum,
Ben babamla bir türlü anlaşamıyorum. Şimdiye kadar kötü bir davranışta bulunmamak, ailemin yüzünü önüne eğmemek için uğraştım, hep güzel şeyler yapayım onlar mutlu olsunlar çocuklarıyla gurur duysunlar istedim. Her normal insan gibi bende bu şekilde düşündüm ve bir adım atarken ailem ne der diye de düşündüm ve gerçekten yanlış bir şey yapmadım, ne bir kötü alışkanlığım var ne de bir ahlaksızlığım ama babamla bir türlü anlaşamıyoruz bir şekilde kavga çıkıyor aramızda. Tek yanlışım varsa o da artık dayanamayıp ona karşı gelmem ama bu da asla isyan edip yanlış bir davranışta bulunmama sebep olmadı. Size kısaca nedenlerini anlatayım ki sizlerle dertleşmiş olayım hemde ne yapabileceğim konusunda sizlerden fikirler alayım. Babam aslında çok iyi bir insandır beni üzdüğünde ardından pişman olur ertesi gün gönlümü almak için türlü çeşit şey yapar ama kavga ettiğimiz an ağzına gelen her şeyi sayar her şeyi yakıştırır.. biz küçükken babam alkol alırdı o zamanlar aşırı bağımlıydı ve tatsızlık yaşanırdı hep çok dua ettim çocukken tek duam belkide oydu babamın içkiyi bırakması evimizin daha huzurlu olması için.. dönem dönem bıraktı sonra yine başladı şuanda da bağımlı diyemem belki ama zaman zaman alkol alır..
Benimle olan problemine gelince ben üniversite mezunuyum 2 yıl oluyor nerdeyse kpss vs bir sürü sınav olmadı bir türlü özelde de düzgün bir iş bulup kalamadım, herkes bin türlü laf ediyor canım çok sıkkın laflardan kurtulmak üç beş kuruş para görmek için tarlaya ameleliğe gidiyorum ona da bin türlü laf, bilirsiniz insanlarımız artık kimin canını sıksak ona köstek olsak diye bekler oldular. Babamda parayı yetiremiyor zaten çocuklarından medet ummuştu bende bir işe girip rahat ettiremedim onları, bunu bana açıkca söylemedi ama hissediyorum öyle düşünüyor artık yük oluyorum, bana kolay mı sanki bu durum yaşım olmuş 25 para isteyebiliyor muyum evdekilerden, 5 lira bile isteyip bir şey almıyorum kendime ama yine ben kötü oluyorum galiba..
Bir sıkıntımız daha var tabi biriyle konuşuyorum evlenmek istiyoruz ama babam onuda istemiyor çünkü çocuk aslen Sivaslı biz ise Aydınlıyız, benim yanlış bir tercih yaptığımı düşünüyor artık her kavganın sonunda da ya para ya da konu bir şekilde sevdiğim çocuğa geliyor, daha tanışmadılar ben tanışmalarını istiyorum artık gelsinler adını koyalım ama babam istemiyor ve daha tanışmadan onu sevmiyor, ne olduğu belirsiz bir insanı getireceksin diyor, sivasın kürtlerinden midir, çingene midir alevi midir diye bana kızıyor.. her davranışım hatalı yani.. Aranızda her türlü ırktan veye mezhepten birileri vardır muhakkak ben kesinlikle ayrım yapmam insanlar arasında ama denk olmak tabiki her zaman daha iyidir adetler vardır, farklılıklar vardır bunların sorun çıkarmaması için iyidir zaten babamın yakıştırdığı gibi değil hiç bir özelliği, ben kendime denk görüyorum körü körüne bağlanmış da değilim zaten 1 yıl düşündüm mantığımla karar verdim ve şuan seviyorum ama ne yapacağımı bilemiyorum babam çok üzerime geliyor, biraz da dengesizdir babam niye derseniz bugün her türlü lafı söyler yarın üzüldüğümü görünce karışmaz ama içten içten razı değil dili tamam dese bile ufacık hatamı görse yüzüme vuruyor ki yaptığım bir hatam yok. Kusursuzluk değil bahsettiğim ama büyük bir hata yapmadım. Ben istesem kaçamaz mıyım evden evlenemez miyim ama ben onlar üzülmesin diye katlanmaya çalışıyorum, her şey usulünce olsun içlerinde kalmasın diyorum. Nerdeyse her gün ağlıyorum, dertleşecek doğru düzgün bir insan bile bulamıyorum annemle dertleşsem o zaten üzülüyor arkadaşlarda bir yere kadar herkesin derdi var diyorum benimle mi uğraşsınlar. Bir kere babam çok üstüme gelmişti kaçıcam dedim kurtulursunuz benden bana masraf yapmaktan her şeyden nişansız, düğünsüz, çeyizsiz gidicem ama yapamam ki çünkü yine benden çok onlar üzülür bunu biliyorum ama babam bu seferde gidersen git demeye başladı tartışmalarımızda sana hiç bir şey yapmak istemiyorum, umduğum, istediğim hiç bir şey olmadı dedi. Haklı tabi bir işe girip, atanıp gurur duymasını sağlayamadım, onun isteyebileceği gibi bir insanı karşısına çıkaramadım..
O kadar çok sıkıldım ki çok dua ediyorum ama artık umudumu yitirmeye başladım hiç bir zaman mutlu, huzurlu bir nefes alamayacakmış gibi hissediyorum. Biliyorum bu dünya imtihan ama ben bu sınavı kaybetmek üzereyim çok çaresiz hissediyorum kendimi, kendime güvenim kalmadı, umudum kalmadı artık, bir güzel gün geçirsem yine aynı sıkıntılar ne yapacağımı bilemiyorum ne olur bana akıl verin, sizin samimiyetinize güveniyorum çünkü beni tanımadan sadece hissettiklerimle yargılayacaksınız, yanlışım varsa söyleyin ne olur ve bir ricam olacak duanızda banada yer verirmisiniz..
Okuyan herkesten Allah razı olsun Allah kimin her ne derdi varsa dermanını da tez zamanda göndersin inşallah..
Ben babamla bir türlü anlaşamıyorum. Şimdiye kadar kötü bir davranışta bulunmamak, ailemin yüzünü önüne eğmemek için uğraştım, hep güzel şeyler yapayım onlar mutlu olsunlar çocuklarıyla gurur duysunlar istedim. Her normal insan gibi bende bu şekilde düşündüm ve bir adım atarken ailem ne der diye de düşündüm ve gerçekten yanlış bir şey yapmadım, ne bir kötü alışkanlığım var ne de bir ahlaksızlığım ama babamla bir türlü anlaşamıyoruz bir şekilde kavga çıkıyor aramızda. Tek yanlışım varsa o da artık dayanamayıp ona karşı gelmem ama bu da asla isyan edip yanlış bir davranışta bulunmama sebep olmadı. Size kısaca nedenlerini anlatayım ki sizlerle dertleşmiş olayım hemde ne yapabileceğim konusunda sizlerden fikirler alayım. Babam aslında çok iyi bir insandır beni üzdüğünde ardından pişman olur ertesi gün gönlümü almak için türlü çeşit şey yapar ama kavga ettiğimiz an ağzına gelen her şeyi sayar her şeyi yakıştırır.. biz küçükken babam alkol alırdı o zamanlar aşırı bağımlıydı ve tatsızlık yaşanırdı hep çok dua ettim çocukken tek duam belkide oydu babamın içkiyi bırakması evimizin daha huzurlu olması için.. dönem dönem bıraktı sonra yine başladı şuanda da bağımlı diyemem belki ama zaman zaman alkol alır..
Benimle olan problemine gelince ben üniversite mezunuyum 2 yıl oluyor nerdeyse kpss vs bir sürü sınav olmadı bir türlü özelde de düzgün bir iş bulup kalamadım, herkes bin türlü laf ediyor canım çok sıkkın laflardan kurtulmak üç beş kuruş para görmek için tarlaya ameleliğe gidiyorum ona da bin türlü laf, bilirsiniz insanlarımız artık kimin canını sıksak ona köstek olsak diye bekler oldular. Babamda parayı yetiremiyor zaten çocuklarından medet ummuştu bende bir işe girip rahat ettiremedim onları, bunu bana açıkca söylemedi ama hissediyorum öyle düşünüyor artık yük oluyorum, bana kolay mı sanki bu durum yaşım olmuş 25 para isteyebiliyor muyum evdekilerden, 5 lira bile isteyip bir şey almıyorum kendime ama yine ben kötü oluyorum galiba..
Bir sıkıntımız daha var tabi biriyle konuşuyorum evlenmek istiyoruz ama babam onuda istemiyor çünkü çocuk aslen Sivaslı biz ise Aydınlıyız, benim yanlış bir tercih yaptığımı düşünüyor artık her kavganın sonunda da ya para ya da konu bir şekilde sevdiğim çocuğa geliyor, daha tanışmadılar ben tanışmalarını istiyorum artık gelsinler adını koyalım ama babam istemiyor ve daha tanışmadan onu sevmiyor, ne olduğu belirsiz bir insanı getireceksin diyor, sivasın kürtlerinden midir, çingene midir alevi midir diye bana kızıyor.. her davranışım hatalı yani.. Aranızda her türlü ırktan veye mezhepten birileri vardır muhakkak ben kesinlikle ayrım yapmam insanlar arasında ama denk olmak tabiki her zaman daha iyidir adetler vardır, farklılıklar vardır bunların sorun çıkarmaması için iyidir zaten babamın yakıştırdığı gibi değil hiç bir özelliği, ben kendime denk görüyorum körü körüne bağlanmış da değilim zaten 1 yıl düşündüm mantığımla karar verdim ve şuan seviyorum ama ne yapacağımı bilemiyorum babam çok üzerime geliyor, biraz da dengesizdir babam niye derseniz bugün her türlü lafı söyler yarın üzüldüğümü görünce karışmaz ama içten içten razı değil dili tamam dese bile ufacık hatamı görse yüzüme vuruyor ki yaptığım bir hatam yok. Kusursuzluk değil bahsettiğim ama büyük bir hata yapmadım. Ben istesem kaçamaz mıyım evden evlenemez miyim ama ben onlar üzülmesin diye katlanmaya çalışıyorum, her şey usulünce olsun içlerinde kalmasın diyorum. Nerdeyse her gün ağlıyorum, dertleşecek doğru düzgün bir insan bile bulamıyorum annemle dertleşsem o zaten üzülüyor arkadaşlarda bir yere kadar herkesin derdi var diyorum benimle mi uğraşsınlar. Bir kere babam çok üstüme gelmişti kaçıcam dedim kurtulursunuz benden bana masraf yapmaktan her şeyden nişansız, düğünsüz, çeyizsiz gidicem ama yapamam ki çünkü yine benden çok onlar üzülür bunu biliyorum ama babam bu seferde gidersen git demeye başladı tartışmalarımızda sana hiç bir şey yapmak istemiyorum, umduğum, istediğim hiç bir şey olmadı dedi. Haklı tabi bir işe girip, atanıp gurur duymasını sağlayamadım, onun isteyebileceği gibi bir insanı karşısına çıkaramadım..
O kadar çok sıkıldım ki çok dua ediyorum ama artık umudumu yitirmeye başladım hiç bir zaman mutlu, huzurlu bir nefes alamayacakmış gibi hissediyorum. Biliyorum bu dünya imtihan ama ben bu sınavı kaybetmek üzereyim çok çaresiz hissediyorum kendimi, kendime güvenim kalmadı, umudum kalmadı artık, bir güzel gün geçirsem yine aynı sıkıntılar ne yapacağımı bilemiyorum ne olur bana akıl verin, sizin samimiyetinize güveniyorum çünkü beni tanımadan sadece hissettiklerimle yargılayacaksınız, yanlışım varsa söyleyin ne olur ve bir ricam olacak duanızda banada yer verirmisiniz..
Okuyan herkesten Allah razı olsun Allah kimin her ne derdi varsa dermanını da tez zamanda göndersin inşallah..
